آموزشی

افرادی که به بیماری‌های ایمنی مانند آرتریت روماتوئید، اسکلروز چندگانه و سیستمیک لوپوز اریتماتوز مبتلا هستند، در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به عفونت های مفصلی قرار دارند. به دلیل افت سیستم ایمنی در این افراد، تشخیص و درمان عفونت های مفصلی بسیار مهم است. در ادامه، به تشخیص و درمان عفونت های مفصلی در افراد مبتلا به بیماری‌های ایمنی مزمن پرداخته می‌شود:

تشخیص:

1. معاینه فیزیکی: پزشک باید مفصل مبتلا به عفونت را بررسی کرده و به دنبال علائم تورم، گرمایی، قرمزی، و درد باشد.

2. آزمایشات تشخیصی: آزمایشات خون ممکن است مفصلی مبتلا به عفونت را تایید کنند. شمارش سلول‌های خون سفید و سطوح التهابی مانند سرعت ترسیب (ESR) و پروتئین C-واکنشی (CRP) می‌توانند اطلاعات مفیدی فراهم کنند. همچنین، ممکن است اسکن تکفی (تصویربرداری مفصلی) و سونوگرافی نیز انجام شود.

3. جمع‌آوری تاریخچه بالینی: پزشک باید اطلاعاتی مانند تاریخ عفونت یا آسیب به مفصل، مصرف داروهای ایمونوساپرسیو، وضعیت عمومی بیمار، و سابقه بیماری‌های ایمنی را دریافت کند.

درمان:

1. مصرف داروها: در بسیاری از موارد، داروهای ضد باکتریایی (آنتی‌بیوتیک‌ها) برای درمان عفونت های باکتریایی تجویز می‌شوند. در مواردی که عفونت ویروسی یا قارچی باشد، داروهای مناسب باید تجویز شوند. در بعضی موارد نیاز به درمان ضد التهابی نیز وجود دارد.

https://salemziba.com/tablet-capsule/cephalexin-oral-capsule/

2. خراشیدن مفصل: در موارد شدید، عمل جراحی ممکن است لازم باشد تا مفصل تمیز شود و عوامل عفونتی حذف شوند.

3. مدیریت بیماری‌های ایمنی: در بیماران با بیماری‌های ایمنی مزمن، مدیریت بیماری اصلی (مثل آرتریت روماتوئید) بسیار مهم است. مصرف داروهای مثبت کننده سیستم ایمنی (مثل متوترکسات) و کنترل التهاب ممکن است به کاهش خطر عفونت های مفصلی کمک کند.

4. توجه به بهداشت عمومی: افراد مبتلا به بیماری‌های ایمنی باید به بهداشت دست‌ها و اجتناب از تماس با افراد مبتلا به عفونت‌های معدی توجه ویژه‌ای داشته باشند.

در همه موارد، درمان عفونت های مفصلی در افراد مبتلا به بیماری‌های ایمنی مزمن نیاز به مشورت با پزشک متخصص دارد. تشخیص و درمان زودهنگام می‌تواند عوارض جانبی و مشکلات جدی‌تر را پیشگیری کند.